RÓŻANIEC W INTENCJI MISJI

Różaniec zaprasza nas do wejścia do szkoły Jezusa i Maryi, by uczyć się, jak mądrze żyć. Rozważamy poszczególne wydarzenia ewangeliczne odnosząc je do swego życia. Ofiarujmy naszą modlitwę różańcową w intencjach misjonarek i misjonarzy, którzy w 97 krajach świata głoszą Ewangelię Chrystusa i dają świadectwo Jego miłości. Poprzez tę modlitwę wypraszajmy im łaski potrzebne w misyjnej posłudze, zwłaszcza dary Ducha Świętego.

TAJEMNICE RADOSNE

W tajemnicach radosnych rozważamy przyjście na świat Syna Bożego. Wraz całym niebem i ziemią podzielamy radość z tego, że Chrystus „zstąpił z nieba i za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Panny” (Credo).

Misjonarze niosą na cały świat radość Ewangelii. Ogłaszają Chrystusa jako Pana i Zbawiciela tym, którzy Go jeszcze nie poznali. Są zwiastunami Prawdy, Dobra i Piękna, które wniósł w nasze ziemskie życie Chrystus.

I TAJEMNICA RADOSNA

Zwiastowanie Pańskie

Archanioł został posłany, by zwiastować Maryi zbawcze plany Boga względem Niej. Zaprosił Ją do współpracy z łaską Bożą. Maryja się nie zawahała. W duchu całkowitego posłuszeństwa wypowiedziała Bogu swe „fiat”. W ten sposób otworzyła drogę do realizacji Bożego planu zbawienia.

Na całym świecie misjonarki i misjonarze zwiastują Ewangelię słowem, modlitwą, cierpieniem i czynami. Są świadkami Chrystusa, który przychodzi na ziemię „dla nas i dla naszego zbawienia”. Dzielą się Bożą miłością z tymi, którym najbardziej jej brakuje. Są apostołami Chrystusa wśród starszych, chorych, ubogich i opuszczonych przez bliskich.

Przez przyczynę Matki Najświętszej prośmy o moc misyjnego świadectwa miłości. O to, by misyjny trud zwiastowania Ewangelii wydawał błogosławione owoce nawrócenia i wiary.

II TAJEMNICA RADOSNA

Nawiedzenie św. Elżbiety

Maryja jest gorliwą misjonarką: pokonuje daleką drogę, by zanieść Jezusa swej krewnej Elżbiecie. Dzieli się z Nią radością z „wielkich rzeczy, które uczynił Jej Wszechmocny”. Obie wychwalają Boga, który okazał im swe miłosierdzie i łaskę.

Misjonarze w dalekich krajach przeżywają nieustannie tajemnicę nawiedzenia. Wędrują nieraz w zapomniane miejsca, niosąc Jezusa ludziom ubogim i prostym. Módlmy się za ich codzienne podróże misyjne, o bezpieczeństwo i siły. Niech Maryja wędrująca do Ain Karim, wyprasza im łaskę wytrwałości, konieczną w codziennym posługiwaniu.

Oby wszyscy misjonarze, mimo zmęczenia,  z radością głosili Chrystusa.

III TAJEMNICA RADOSNA

Boże Narodzenie

Maryja wydała na świat Jezusa w bardzo trudnych warunkach. Nie było dla Niej i Jej Syna miejsca w domach w Betlejem. Nikt nie chciał przygarnąć do swego domu Brzemiennej Niewiasty. Serca ludzkie okazały się zbyt ciasne i obojętne na przyjęcie Syna Bożego.

            Misjonarze codziennie są świadkami narodzin Jezusa w sercach tych, z którymi dzielą się słowem Bożym. Pan Bóg rodzi się w największej nędzy, pośród niewyobrażalnych niedostatków i cierpień. Zamienia stajnię Betlejemską w swoje mieszkanie wszędzie tam, gdzie ludzie są gotowi na Jego przyjęcie.

            Prośmy, by za przyczyną Matki Najświętszej wszystkie misyjne placówki – nie tylko kościoły i kaplice – ale szkoły, ośrodki charytatywne, sierocińce, hospicja, szpitale i ośrodki zdrowia stały się miejscem narodzin Jezusa.

IV TAJEMNICA RADOSNA

Ofiarowanie Chrystusa w świątyni

Maryja i św. Józef zanieśli Dziecię Jezus do świątyni, by podziękować Bogu za narodziny Syna Bożego. Wypełnili nakaz Prawa, ale jeszcze bardziej spełnili nakaz serca, które pragnęło przeżywać tajemnicę Betlejem w duchu wdzięczności Bogu.

            Misjonarze pracujący w krajach misyjnych przeżywają swe powołanie w duchu wdzięczności Bogu i ludziom. Wysławiają i wielbią Boga za to, że obdarzył ich powołaniem misyjnym. Dziękują też ludziom za duchowe i materialne wsparcie, dzięki któremu mogą pracować na misjach.

Pamiętajmy o nich w codziennych modlitwach. Ofiarujmy w ich intencji nasze cierpienia i wyrzeczenia, pokuty i umartwienia. W miarę naszych możliwości wesprzyjmy ich także finansowo.

V TAJEMNICA RADOSNA

Znalezienie Jezusa w świątyni

Rodzice Jezusa z niepokojem szukali Go wśród powracających z uroczystości świątynnych w Jerozolimie. Znaleźli Go w świątyni, gdzie nauczał, zadawał pytania nauczycielom Prawa i słuchał. Znaleźli Go w „domu Jego Ojca”.

            Na świecie żyje ponad 7 miliardów ludzi. Ponad 5 miliardów z nich nie słyszała o Chrystusie. Nie zna Ewangelicznego orędzia miłości i nie doświadcza radości, jaką daje wiara w Zmartwychwstałego. Wiele narodów żyje w ciemnościach niewiary i beznadziei.

Nie możemy przechodzić obok tego faktu obojętnie. Dołączmy do misjonarek i misjonarzy z Polski i wielu innych krajów świata. Pomóżmy szukającym Boga znaleźć Go w Kościele. W jaki sposób? Uczestnicząc w misyjnych dziełach Kościoła.

TAJEMNICE ŚWIATŁA

W tajemnicach światłach rozważamy wydarzenia z publicznej działalności Jezusa. Ukazują Go one jako Tego, który „jest światłością świata” (J 9,5). Wiemy, że każdy, „kto w Nim chodzi nie błądzi w ciemnościach” (J 8,12), dlatego pragniemy dołączyć do tych, którzy wytrwale idą za Nim.

            Misjonarki i misjonarze poprzez słowa i czyny stają się źródłem ewangelicznego światła dla narodów, które nie znają przesłania Chrystusa. Są głosicielami prawdy, która daje wolność, radość i pokój.

I TAJEMNICA ŚWIATŁA

Chrzest Chrystusa w Jordanie

Chrystus stanął wśród grzeszników, którzy na znak pokuty przyjmowali chrzest od Jana. On – wolny od jakiegokolwiek grzechu nie potrzebował nawrócenia i pokuty. Wyraził to Jan odmawiając Mu udzielenia chrztu. Jezus stał się dobrowolnie Barankiem Bożym, i by zgładzić grzechy świata, przyjął na siebie nasze winy. Stał się solidarny z człowiekiem zniewolonym przez zło.

            Każdy z nas potrzebuje łaski Bożej, by się nawracać. Idźmy za Chrystusem drogą umartwienia i pokuty. Przepraszajmy Boga za grzechy własne i całego świata. Naszą modlitwą otoczmy misjonarzy, którzy walczą ze złem i zdobywają ludzi dla Chrystusa.

II TAJEMNICA ŚWIATŁA

Wesele w Kanie Galilejskiej

Chrystus wraz z Maryją i Apostołami wziął udział w weselu w Kanie Galilejskiej. Uświęcił radość nowożeńców. Dla nich dokonał pierwszego znaku – przemienił wodę w wyborne wino. Chrystus uczynił ten cud na prośbę swej Matki, przynaglony Jej błaganiem, by okazał miłosierdzie młodym.

            Dziś również Chrystus przemienia wodę naszego życia w wino wieczności. Przyjmuje to, co ludzkie, ograniczone i słabe, nadając naszemu życiu nadprzyrodzony sens.

Misjonarze uczestniczą w tym cudzie przemiany. Widzą, jak niewierzący i poganie przyjmują słowo Boże i pod Jego wpływem zmieniają swe życie. Uczestniczą w cudzie przemiany sumień, które poddają się prowadzeniu przez Boga. Prośmy o łaskę wielu szczerych nawróceń przez posługę misjonarzy.

III TAJEMNICA ŚWIATŁA

Głoszenie królestwa Bożego i wezwanie do nawrócenia

Jezus rozpoczął swe publiczne nauczanie wzywając do nawrócenia i przyjęcia Ewangelii. Nawrócenie jest wezwaniem do porzucenia niewiary lub fałszywych bożków. Zawiera w sobie przynaglenie do przemiany serca, wyrzeczenia się grzechu i wszystkiego, co do niego prowadzi oraz wezwanie do opowiedzenia się za Bogiem.

To wezwanie do nawrócenia i uwierzenia Ewangelii jest pierwszym orędziem, jakie misjonarze kierują do ludzi, z którymi się spotykają w krajach misyjnych. To wezwanie winniśmy również usłyszeć i my, by przyłączyć się do tych, którzy ofiarnie budują Boże królestwo w świecie. Jest to królestwo sprawiedliwości, pokoju, przebaczenia i miłosierdzia, w którym Chrystus jest „wszystkim we wszystkich”

IV TAJEMNICA ŚWIATŁA

Przemienienie Chrystusa na Górze Tabor

Jezus przemienił się na Górze Tabor. Objawił swym wybranym uczniom swą przyszłą chwałę. Kiedy oni zapragnęli trwać na Górze, w adoracji i modlitwie, Chrystus polecił im, by powrócili na niziny, do dzieła misyjnego, które im powierzył.

            Misjonarze żyją w nadziei przyszłej chwały Jezusa. Pracują dla zbawienia ludzi, do których posłał ich Kościół. Nieraz przeżywają kryzysy spowodowane bezowocnością ich posługi. Doświadczają wielu cierpień i niebezpieczeństw. Sieją ziarno Bożego słowa, nie widząc natychmiast plonów swej pracy.

            Prośmy Maryję, aby umacniała misjonarzy łaską cierpliwości. Niech nie zniechęcają ich nikłe plony lub odrzucenie orędzia, które przynoszą na dalekie ziemię. Niech trwają w wierności Zbawicielowi, pamiętając, że do oceny ich pracy nie można stosować ziemskich kryteriów sukcesu. 

V TAJEMNICA ŚWIATŁA

Ustanowienie Eucharystii

Ustanawiając Eucharystię Chrystus wypełnił starotestamentalne proroctwo mówiące o tym, że na całej ziemi, od krańca do krańca, będzie składana „Ofiara czysta”. Został wśród nas, by karmić nas sobą. Chrystus dał obietnicę: „Kto spożywa Ciało Moje i Krew Moją pije, choćby i umarł żyć będzie”. Dlatego przystępujmy często do stołu Pańskiego i jednoczmy się z Chrystusem mocą tego sakramentu.

Misjonarze  karmią Chlebem eucharystycznym niezliczone rzesze ludzi. Rozmnażają ten święty Chleb, by nikt na świecie nie pozostawał głodny i bezsilny. Dzielą się także z bliźnimi chlebem powszednim. Karmią głodnych, którym brakuje codziennego chleba. Poprzez dzieła miłości miłosiernej są znakiem tej wielkiej Bożej miłości, którą Pan utaił w Najświętszym Sakramencie.

Stańmy z naszymi modlitwami i ofiarami przy boku misjonarzy. Prośmy, by nikomu na świecie nie zabrakło Chleba, „który z nieba zstąpił i daje życie światu”.

TAJEMNICE BOLESNE

W tajemnicach bolesnych rozważamy mękę i śmierć Chrystusa. Odkrywamy jak wielka jest Jego miłość do nas. Powierzamy Mu nasze cierpienia i bóle; ufni, że cierpiący Pan uczyni je drogą do chwały Zmartwychwstania. Uczymy się męstwa i cierpliwości w znoszeniu trudów i przeciwności życiowych.

            Wielu misjonarzy okupiło swą posługę misyjną cierpieniem duchowym i fizycznym, a nawet śmiercią. Posługa misyjna dokonuje się dzięki ich wyrzeczeniom, ofiarności i pokorze. Jest dopełnieniem zbawczych cierpień Chrystusa.

I TAJEMNICA BOLESNA

Modlitwa Chrystusa w Ogrójcu

Agonia Chrystusa rozpoczęła się już w Ogrójcu. Trwając na samotnej modlitwie, opuszczony przez uczniów Jezus powierzał się z nadzieją Ojcu niebieskiemu. Mimo śmiertelnego lęku, Jezus ponowił swe pragnienie całkowitego posłuszeństwa Ojcu. Zmagał się nie tylko z cierpieniem fizycznym, zrodzonym z przerażenia i niepewności, ale i z cierpieniem duchowym. Oczyma duszy widział, że nie wszyscy ludzie skorzystają z łaski, którą im wysłuży. Pan bolał nad niewdzięcznością, lekkomyślnością i zatwardziałością wielu serc, które wzgardzą Jego ofiarą.

            Wielu misjonarzy przeżywa również swój Ogrójec, doświadczając samotności, niezrozumienia, odrzucenia lub potępienia. Przeżywają wraz z Chrystusem tajemnicę cierpienia, które zwiastuje śmierć. Ich los wydaje się im niepewny i kruchy.

Prośmy Maryję, by wypraszała misjonarzom siłę w cierpieniach. Niech doznają pocieszenia w świadomości, że całe ich życie, także niepowodzenia i cierpienia,  służą chwale Bożej i zbawieniu ludzi.

II TAJEMNICA BOLESNA

Biczowanie Chrystusa

Jezus przyjął dobrowolnie los skazańca. Stanął u kamiennego słupa i w milczeniu przyjął bolesne razy, których nie oszczędzili mu bezlitośni kaci. Został poniżony i upokorzony karą, na którą nie zasłużył. W ten sposób stanął po stronie tych, którzy są niesłusznie oskarżani i biczowani. Jest solidarny z tymi, którzy nie mogą obronić się przed prześladowaniami i niesprawiedliwymi karami.

W różnych częściach świata misjonarki i misjonarze są skazywani na cierpienie i prześladowanie. Są solidarni z ubogimi, którzy stają się łatwym łupem możnych i wpływowych. Przyjmują los oczernianych, wyśmiewanych i odrzuconych.

            Módlmy się za misjonarki i misjonarzy, których biczują wrogowie krzyża Chrystusowego. Niech Pan przyjmie ich niezasłużone cierpienie, a oni wytrwają w pokornej postawie świadków, którzy pragną pozyskać cały świat dla Boga.

            Niech Maryja, współcierpiąca z Jezusem, uczy ich milczenia i zawierzenia w najtrudniejszych momentach życia.

III TAJEMNICA BOLESNA

Cierniem ukoronowanie Chrystusa

Chrystus został wyśmiany i szyderczo obwołany królem. Jego kaci obeszli się z Nim obcesowo i bezwzględnie. Sycili swe oczy Jego cierpieniem, patrząc jak bezbronny i mały, bez oporu poddaje się ich woli. W godzinie cierniem ukoronowania Chrystus uczy pokory i cichości. On jest królem, choć nie dochodzi swych praw królewskich. Nie udowadnia, nie walczy o swoje. Zdobywa ludzkie serca nie przymusem lub przekupstwem, ale miłością, którą wyraża ofiara z siebie.

            Wielu misjonarzy zapłaciło cierpieniem fizycznym i duchowym  za możliwość pełnienia swej misji. Musiało nauczyć się pokory, stawiania siebie na ostatnim miejscu. By pozyskać dusze dla Chrystusa musieli „uniżyć samych siebie”, upodobnić się całkowicie do Chrystusa, króla miłości.

            Prośmy Maryję, która patrzyła na mękę swego Syna i jednoczyła się z Nią o moc ducha dla misjonarek i misjonarzy, którzy doświadczają zła ze strony innych. Niech zachowają pokój serca wobec niesprawiedliwości, jakiej doświadczają.

IV TAJEMNICA BOLESNA

Dźwiganie krzyża

Droga krzyżowa, która wiodła ulicami Jerozolimy ku Golgocie, stała się świetlistym szklakiem miłości Chrystusa do grzeszników. Krwią, która zrosiła bruk uliczny Pan zmazał grzechy nas wszystkich. Cierpieniem, które wywołało ukrzyżowanie i trzygodzinne konanie na krzyżu, Chrystus odrodził nas do nowego życia i przywrócił Ojcu.

            Misjonarze towarzyszą Chrystusowi obecnemu w ubogich, chorych, starszych, niepełnosprawnych, bezdomnych. Wraz z nim dźwigają krzyż, którym obarczeni są najubożsi z ubogich. Misjonarze są wiernymi towarzyszami Chrystusa dźwigającego człowieka.

Prośmy przez przyczynę Matki Najświętszej, która stała na Drodze krzyżowej swego Syna, aby umacniała wszystkich dźwigających swój krzyż. By wypraszała misjonarzom siłę Szymona Cyrenejczyka i wrażliwość serca Weroniki.

V TAJEMNICA BOLESNA

Śmierć Chrystusa na krzyżu

Chrystus umierał w wielkiej samotności, chociaż pod Jego krzyżem kłębiło się wielkie, ludzkie zbiorowisko. Maryja, św. Jan i pobożne niewiasty wspierały Go swą modlitwą. Rozszalali oprawcy zakłócali ostatnie chwile życia złowrogimi okrzykami, oskarżeniami, szyderstwem i kpiną.

            Wydawało się, że Chrystus został pokonany. Golgota zdawała się być „godziną ciemności” totalnej i beznadziejnej, w której dobro zostało całkowicie pozbawione siły i znaczenia.

            Módlmy się za misjonarki i misjonarzy, którzy umierają, by w godzinie swej śmierci otrzymali zasłużoną nagrodę. Prośmy, by nic nie odłączyło ich od miłości Chrystusa, któremu całe życie służyli i którego kochali z całego swego serca.

TAJEMNICE CHWALEBNE

Kontemplując tajemnice chwalebne dziękujemy Bogu za nadzieję zbawienia i życia wiecznego, którą daje nam Zmartwychwstanie Pańskie. Jest ono zadatkiem naszego zmartwychpowstania.

            Misjonarze głoszą zwycięstwo Chrystusa nad grzechem i śmiercią. Są zwiastunami poranka wielkanocnego w odległych krajach świata. Na wszystkich kontynentach obwieszczają: „Pan prawdziwie zmartwychwstał, Alleluja!”.

I TAJEMNICA CHWALEBNA

Zmartwychwstanie Pańskie

Stojąc przy pustym grobie Chrystusa kontemplujemy tajemnicę Jego zmartwychwstania. To największa z tajemnic naszej wiary. Jest fundamentem nadziei na nasze wskrzeszenie z martwych i życie wieczne. Zmartwychwstały o poranku, rozprasza sobą ciemności, w jakich pogrążył się świat i człowiek. Udziela daru nowego życia tym, którzy w Niego uwierzą.

            Misjonarze są świadkami zmartwychwstania Pańskiego. Na całym kręgu ziemi ogłaszają, że Bóg jest silniejszy od szatana i śmierci. Głoszą Chrystusa, „zwycięzcę śmierci, piekła i szatana”, który dzieli radość nowego życia ze swymi uczniami. Obecnie wielu misjonarzy cierpi prześladowania za wiarę i doświadcza odrzucenia i wrogości ze strony świata. Mają jednak ufność, że w ten sposób dopełniają udręk Serca Jezusa dla zbawienia wszystkich. Prośmy dla nich o męstwo w cierpieniach.

II TAJEMNICA CHWALEBNA

Wniebowstąpienie Pańskie

Po zakończeniu swej ziemskiej misji Chrystus powrócił do domu Ojca. Odchodząc zostawił swym uczniom ostatni nakaz: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19). Pan posłał ich z Dobrą Nowiną do świata pogrążonego w mroku niewiary.

Wniebowstąpienie Pańskie jest wyniesieniem ludzkiej natury. Chrystus ukazuje chwałę nieba, która czeka Jego uczniów. Jego wniebowstąpienie stanowi zadatek naszego osiedlenia się w domu Ojca. On zapewnia, że „w domu Ojca jest mieszkań wiele” (J 14,2) i tam nas z tęsknotą oczekuje.

Misjonarki i misjonarze kierują wzrok ludzi ku niebu. Ukazują drogę do królestwa, które jest naszą ostateczną Ojczyzną. Są świadkami nieprzemijającej nadziei, nadziei życia w Bogu. Módlmy się, abyśmy nigdy nie stracili sprzed oczu nieba jako celu naszej ziemskiej pielgrzymki.

III TAJEMNICA CHWALEBNA

Zesłanie Ducha Świętego

W Dniu Pięćdziesiątnicy Duch Święty wziął w posiadanie młody Kościół. Napełnił swą obecnością serca Maryi i Apostołów oraz tych, którzy przyłączyli się do nich.  Mocą Ducha Świętego Kościół podjął się misji przepowiadania słowa Bożego i tworzenia wspólnot uczniów Chrystusa w całym świecie. Apostołowie „uzbrojeni mocą z wysoka” rozeszli się po całym ówczesnym świecie. Stali się gorliwymi i ofiarnymi misjonarzami Chrystusa Zmartwychwstałego.

            Należymy do Kościoła, który ze swej natury jest Kościołem misyjnym. Wszyscy na mocy chrztu św. i bierzmowania jesteśmy uczniami-misjonarzami. Prośmy Maryję, Królową Apostołów i Matkę Kościoła, by wyprosiła nam gorliwość misyjną. Obyśmy stale pamiętali, że jesteśmy odpowiedzialni za misje w świecie. Pan Zmartwychwstały powierzył nam wszystkim troskę o dzieło rozkrzewiania wiary.

IV TAJEMNICA CHWALEBNA

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Po trudach ziemskiego życia Maryja weszła do chwały zbawionych. Rozstała się z ziemią, by cieszyć się niczym nie zmąconą chwałą. Jej wniebowzięcie nie zrywa więzi Matki Jezusa z Kościołem, z nami. Ona nadal pozostaje naszą Matką. Wspiera i pomaga wstawiając się za nami do swego Syna.

            Matka Najświętsza towarzyszy misjonarzom w ich trudach apostolskich. Tak, jak niegdyś w Guadalupe zdobyła serca Indian dla Chrystusa, tak i dzisiaj pomaga misjonarzom na wszystkich kontynentach, skłaniając serca coraz to nowych ludów do przyjęcia wiary. Jej matczyne Serce zdobywa miłością serca ludzi w Azji, Ameryce Południowej i Środkowej oraz w Afryce i Europie. Wniebowzięta nie przestaje prowadzić nas do Jezusa.

Prośmy Maryję o łaski potrzebne dla misjonarzy i misjonarek, by wpatrzeni w Jej chwalebną postać, z gorliwością przybliżali ludziom niebo.

V TAJEMNICA CHWALEBNA

Ukoronowanie Maryi na królową nieba i ziemi

Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi jest konsekwencją Jej „fiat” wypowiedzianego w ciszy nazaretańskiego domu. To zwieńczenie drogi, która prowadziła przez radości i smutki, cierpienia i prace, wyrzeczenia i trudy do chwały nieba. W ten sposób Chrystus podziękował Matce za miłość, którą okazywała Mu w czasie ziemskiego życia.

            Misjonarze głoszą chwałę Maryi na wszystkich kontynentach. W wielu sanktuariach świata przybliżają Jej postać i czyny, umacniając w wierze chwiejnych i słabych. Są świadkami królestwa Bożego, do którego dążymy w czasie ziemskiej pielgrzymki.

            Prośmy Maryję, dźwigającą koronę miłości, aby ukoronowaniem naszego życia było połączenie się z Nią, aniołami i świętymi w chwale nieba. Obyśmy wszyscy razem śpiewali Bogu dziękczynną pieśń w Jego królestwie.